Naast de bank staat standaard mijn 'Mary Poppins'-tas met een breiwerk erin. Net voor diezelfde bank staat een rotan hengselmand met bijna 400 gestoffeerde hexagonnetjes, klaar om tot een deken te worden gemaakt en voor me op de salontafel liggen drie boeken opgestapeld om gelezen te worden. 'Langs Onveilige Wegen' uit de beginjaren '30, 'Not Part of the Plan' over het vertrouwen op God met de 'twists and turns' in ons levensverhaal en tot slot 'Je Vermoeidheid te Lijf', een boek over het hoe na covid en kanker en bij chronische aandoeningen. Drie geheel verschillende boeken met drie geheel verschillende niveaus qua energie, maar ook die blijven - net als mijn handwerken - ongeroerd. Mijn koffie kan ik nog net maken en (vaak koud geworden) drinken, maar veel komt er zo in de ochtend niet meer uit. Niet dat ik niet wil hoor! Och lieve, mijn binnenste schrééuwt om weer mee te kunnen doen met sociale aangelegenheden of de algehele maatschappij, maar mijn lijf denkt er helaas nog steeds heel erg anders over. Sterker nog.. het gaat zelfs nog steeds verder achteruit. Kun je je dat indenken?
Het heeft drie jaar geduurd, maar inmiddels heb ik 'zwart op wit' officieel wat diagnoses aan mijn broek. Om te beginnen post-covid (dúh), gevolgd door cvs met tot slot sinds een kleine twee maanden ook perifere polyneuropathie. Yep.. daar was in mijn rugzakje schijnbaar ook nog wat plek voor gevonden.. Let wel: met oorzaak onbekend, dus hoe en of aan te pakken is nog een grote vraag. Ondertussen loop ik ook af en aan bij de longarts binnen en wacht ik op een controle-echo van een (als het goed is nog) goedaardig gezwel in één van mijn nieren. Hoe ik me voel? Moe. Moe en uitgeput. Dag in, dag uit. En ik ben het wel zó zat!
Maar officieel diagnose of niet, het doet niets af aan hoe ik me voel of wat ik kan doen om me weer beter te gaan voelen. Gá ik me ooit nog wel eens goed voelen? Ik vraag het me vaak met tranen over mijn wangen af. Wat mis ik het leven! Het huishouden kunnen doen, sociale contacten onderhouden, creatief bezig zijn, klussen, collega's, van alles ondernemen met mijn jongste, tuinieren, bakken, er op uit, ontdekken..
Afijn.. vandaag nam ik dus even tijd om jullie bij te praten over waarom ik toch zo weinig online te vinden ben. Ik ben er nog wel, ik doe het ook nog steeds, het is alleen mijn lichaam die me gewoon glashard in de weg zit. Maar ik vecht door! In de hoop dat ik óóit nog weer de inspiratiebron mag zijn die ik vaak voor derden mocht zijn geweest. Handwerken, recepten delen, samen een bakkie gezelligheid doen. Ik ga er voor!
xxx Monique
