Tegelijkertijd komt de vraag me zomaar weer boven: wat is het toch dat de eenvoud van hun leven me zo naar het hart staat? En wat is het toch dat menigeen het hebben van weinig niet meer voldoende lijkt te vinden? Wie kan nog voluit zeggen écht te genieten van de vorig jaar geplante en - tot ieders verbazing - doorgekomen blauwe druifjes, jonge plantjes sla achter glas of de eerste zelf gezaaide bloemen voor later in de tuin? Ik gelukkig wel. En met mij weet ik mijn vriendin en nog een paar online kennissen wel te noemen, maar wanneer ik zo om mee heen kijk? De bekende tegels hebben in tuinen de overhand, een standaardwaslijn is in geen tuin meer te vinden, laat staan een paar rijen vers te plukken spinazie, andijvie, worteltjes of sla. Zo zonde!
Ondanks mijn enórme gebrek aan energie, het ervaren van dagelijks pijn en inmiddels ook 24/7 tintelende ledematen (alles bij elkaar zeker ook een reden van mijn wekenlange afwezigheid, later deel ik mogelijk nog wat meer) blijf ik mijn best doen om elke dag te genieten. Juist van de kleine dingen die me soms nog wel lukken. Een paar roze anjertjes halen voor op te tuintafel bijvoorbeeld, in etappes rustig op de knieën wat meegebrachte gladiolen planten of de eerste zaailingen voorzien van voldoende water. Hele kleine klusjes, niet altijd precies op het moment wanneer ik het zou wensen of zo lang als ik zou willen, maar toch.. Proberen, proberen, proberen. Is het niet voor mezelf, dan wel voor hen waar ik zo zielsveel van hou.
Afijn.. even een praatje pot zo op een zonnige zondag vanuit een langzaam uit een winterslaap ontwakende achtertuin. Of, wanneer of hoe vaak ik weer de mogelijkheid heb om een post te schrijven? Ik heb werkelijk waar geen flauw idee. Maar bloed kruipt waar het niet gaan kan en als er met mijn gebrabbel maar één persoon een fijn gevoel van binnen mag krijgen, dan ben ik al blij.
Graag tot een volgend koffie- of theemoment zo samen!
xxx Monique
